به عشق عزیزانم و برای دل خودم مینویسم

سلام، عرض ادب و احترام خدمت شما دوستان و همراهان همیشگی ام.

میدونم خیلی خیلی دیر اومدم برای  اینکه بعد از مدتها یا سالها، برای نوشتن

گفتنی ها بسیاره، اما به خاطر مسایلی که چندین سال پیش اتفاقافتاده بود که وبلاگ نویس ها در معرض خطرهای زیادی بودند تصمیم گرفتم دیگه هیچوقتهیچی اینجا ننویسم اما از اونجا که شما دوستان عزیز خیلی اصرار داشتید ، دوبارهتصمیم گرفتم بعضی وقتا بیام بنویسم البته شاید به مزاج خیلی ها خوش نیاد ولی بهعشق عزیزانم و برای دل خودم مینویسم.

مساله دیگه هم این که درطول  این سالهایی که گذشت، حرف برای نوشتن خیلی زیادهولی اینکه چطور بنویسم و از کجا شروع کنم و اینا. حس و حال نوشتن رو ازم میگیره.

حالا بگذریم از این حرفا فعلا که من اینجام خوشباشیم ( یکی نیست بگه بابا یواشتر یه وقت خاکی نشی انقده خودتو تحویل میگیری. آخهکامنتاتو ببین اگه یه نفر برات نوشته بود چرا نیستی و تو این مدت گجا بودی ؟!).

این روزا یه مساله ای بدرقم اذینم میکنه اینکه تو دکتر باشی- پروفسورباشی- معروف باشی - اصلا محمد رضا گار باشی - هدیه تهرانی باشی - حتی مهشید توخوش نشین ها باشی - یا نه تاج الملوک خانم قهوه تلخ باشی اصلا همون هرکسی که باشیکافیه فقط مرد باشی تا اطرافیانی که اسمشون فقط مرد است  بهت بگن این که من میگم فلان و بسارالبته مردانگیدر این برهه از روزگار به هرچه بیشتر پدرسوخته بودن، بودن، چاپلوس بودن، دو روبودن ، خلاصه داشتن هرچی صفت نفاق و بر هم زدن برادری ها و دوستی ها است، اطلاقمیشود .

 البته به نوعی دارم با اینصفات میجنگم شاید که رستگار شوم.

این روزها بینهایت سرم شلوغه،  این روزها خیلی روزهایسختیه،  یعنی به نوعی آماده کردن مقدماتسفر برای رفتن به خونه جدید، شهر جدید و یا هم، سفری بس طولانی و غیر قابل برگشتبه وطن.

امسال درجشن آغاز سال نو میلادی جای دوستای عزیزم، خانم دکتر قویدل، خانم دکتر بابائی وجناب آقای دکتر آربی عزیزم حسابی خالی بود. اگر چه برای رسیدن به اهدافشون ازجمع ما پریده اند و ما شادمان از این پرواز موفق دلمان همواره در گرو خنده ها وبودنشان و حس نفس گرمشان و آرامش های نهفته در کلامشان بوده و دلتنگ هستیم. سالنو را با دلتنگی و به امید دیداری پر از شوق و موفقیت این عزیزان در عرصه هایمختلف (علم پزشکی)که موجب سردی چشم دوستان و کوری چشم دشمنان و بدخواهان میشود ، شروعکردیم.

بارانهای زمستانی که هر روز و هرشب بی مقدمه بر ما می بارند ان شاالله نوید سالی خوش میدهندو امیدوارم که در این سال نو سرهایمان از افکار منفی،  دلهایمان از خستگی و تنفر، سینه هایمان ازدلتنگی و اضطراب، صدایمان از غم و ناامیدی،  تنمان از خستگی و بی پناهی،  چشمانمان از بی اعتمادی(گرچه اعتمادی دیگه بهکسی نیست) دستهایمان از بی کسی و عزیزانمان از رنج و بیماری و دشمنانمان از غفلت ونفهمی تهی شوند.

در ماههای پایانی سال جاری شمسی نحس و پر از اتفاقات بد و روزهای آغازین سالی جدیدکه سرنوشتش مشخص نیست چه می شود، شهر رشت گرچه دلتنک نبودن عزیزانی بود اما چهرهاش بس دگرگون از شلوغی حضور عزیزان هموطن شده اون هم تو این سرما و یخبندانی کههمه شهرهارو سفید پوش کرده. عزیزانی از هر گوشه ایران زمین که در مراجعاتشان به رشت  وکلبه درویشی بنده حقیر،  با گویش های گوناگون دلمان را از حضورشان هر چندبرای لحظاتی کوتاه شاد میگردند. گرچه ما به دلیل کثرت مراجعات در این روزها توانهمراهیشان را نداشتیم اما همه تلاشمان را برای خوب بودن کردیم.و از همشون تشکرمیکنم و ممنونم به خاطر گمک های نقدی و غیر نقدی ارسالیشون به بلوچستان(به مردمسیل زده عزیزمون) همراه، همدل و همدردمون بودند.

خلاصه این روزها از همه کس و همه چیز و همه جا خسته ام، جسممخسته است، انقد که داره روحمم آزار میده، هیچی آرومم نمیکنه مگه رفتن به یه دهکوچیک که امن امن باشه نه باد بیاد توش نه بارون تنهای تنها یه دو هفته ای بمونم ولعنت بفرستم به بانی و باعث اینهمه بدبختی و البته باید به خودم بگم که خود کرده را تدبیر نیست.شاید حساب هایم غلطبود و شناختم از ادما نمیدونم ولی هرچی فکر میکنم با منطقم عجیب تناقض داره.